Gorredijk

Op naar Abeveen

Door Anne Veenstra,



In voorgaande stukjes is juffrouw De Bildt al een paar keer de revue gepasseerd. Zij was de vaste invalskracht op de lagere school in mijn schooljaren in Kortezwaag. Ze was getrouwd met tabakswarengrossier G.L.de Jong en haar twee zoons waren Hans en George. Hans verwierf later bekendheid als onderwijzer aan de lagere school in Gorredijk, TV-recensent bij de Friese Koerier en de Leeuwarder Courant en weerman . George is de opa van de voetballende broers Siem en Luuk de Jong, van respectievelijk New Castle United en P.S.V. Op de foto staat het Witte Huis, waar de familie De Jong woonde, helemaal links bij de hoge boom. Als juffrouw De Bildt ons op maandag les gaf, dan vertelde ze ook over de belevenissen van Abe Lenstra en zijn voetbalmaten bij v.v.Heerenveen, ook wel “Abeveen” genoemd. Dat deed ze zo intens dat we in gedachten de 16.000 toeschouwers met hun papieren vlaggetjes heftig zagen zwaaien bij de wedstrijd Heerenveen – Be Quick op zondag 7 maart 1948. Het zou de wedstrijd van het jaar worden en wij jongens zagen ‘s ochtends heel veel gele en rode autobussen en personenauto’s, fietsers en motoren, door de Hoofdstraat in Gorredijk rijden. Allen gingen ze richting het sportpark in het Friese Haagje, dat die middag totaal uitverkocht was. Kort voor het einde van de wedstrijd kwamen de Groningers op een 1-2 voorsprong en omdat dat genoeg was voor het kampioenschap hosten en sprongen de Groningse supporters dat het een lust was. Men werkte in Groningen al aan een feestmaal en de postduiven vlogen reeds met de blijde tijding richting thuishaven. De Be Quick-ers gaven Abe extra mandekking, maar daardoor kregen Wim Molenaar en Henk Jonkman de vrijheid die ze nodig hadden om Heerenveen in de hectische slotfase naar een 3-2 overwinning te schieten! Een dolle vreugde onder de Friezen aan de Kruisstraat in Heerenveen en dat beleefden wij dankzij de verteltrant van juffrouw De Bildt op maandagmorgen 8 maart 1948 ook in een lokaal van de lagere school in Kortezwaag! Tussen het Witte Huis en smid Koelma stond nog een wit huis. Daar woonde de familie Hilbrand Rudolphy. De jongste van de vijf kinderen van het echtpaar Rudolphy was Eddy en die zat bij ons in de klas. Eddy zijn vader was ook vaste supporter bij de thuiswedstrijden van Heerenveen en omdat Eddy ook een groot voetballiefhebber was troffen wij, klasgenoten, het. Eddy zijn vader had met zijn twee broers een meubelzaak en een warenhuis in Gorredijk en daarom beschikten ze over een bestelauto. Ook dat troffen we, want als zo’n auto leeg is kunnen er veel makke schapen in! Die makke schapen zijn naast Eddy Rudolphy de klasgenoten Gerrit de Vries, Harm Akkerman, Jouke de Vries en ik, Anne Veenstra . Op de schoolreisfoto in de zandverstuiving van Appelscha liggen vooraan vanaf de vierde plek achtereenvolgens “de makke schapen” Gerrit , Eddy ,, Anne en Jouke . Links achteraan staat juffrouw De Bildt, met rechts van haar achtereenvolgens juffrouw Reinbergen, Lammert Moll, meester Wapstra, Euwe Nijboer en Age Hoekstra. Drie leerkrachten en vier oudercommissieleden hielden met gemak de 34 kinderen van klas 1, 2 en 3 van de lagere school in Kortezwaag in toom.



Als we op weg waren naar Heerenveen ging het gesprek natuurlijk over de komende wedstrijd, maar we gaven onze ogen ook goed de kost, want zo’n ritje naar Heerenveen was ook educatief! Als we ergens een agent ontdekten die het verkeer stond te regelen dan riep Pa Rudolphy: “Dûke jonges” of “Plysje” en dan gingen wij op onze buik liggen zodat het van buiten af leek of er alleen twee volwassenen voorin de auto zaten. Eens ging er ook een 18-jarige neef van Jouke de Vries uit Zuilen mee. Hij was speciaal naar de “diesel” aan de Nijewei gekomen om niet alleen zijn favoriete club Elinkwijk te supporten, maar bovenal zijn debuterende vriend Reiner Kreyermaat. Die stond deze middag voor de eerste maal als midvoor opgesteld. Later werd deze Zuilense debutant een beroemde middenvelder bij Feyenoord en hij kreeg de bijnaam “Beertje”. Hij won met o.a. Coen Moulijn en Rinus Israel de Europacup met de beroemde club uit Rotterdam-Zuid.
 

                        De “diesel” aan de Nijewei                                            Staande 2e van links “Beertje”

Niet alleen met klasgenoot Eddy trof ik het voor wat mijn liefde voor “Heerenveen” betrof. Mijn oom Fokke Veenstra, destijds bakker in Donkerbroek, had een zwager die keeper was van het roemruchte team van de jaren vijftig. Deze Tieme Veenstra trof ik regelmatig bij oom en tante tijdens familie- feestjes in Donkerbroek. Omdat mijn broer Auke en ik verder de enige voetballiefhebbers in de familie waren, knoopten we regelmatig een gesprek aan met Tieme. Dat resulteerde er tenslotte in dat hij ons zo nu en dan van wedstrijdkaartjes voorzag. Mijn broer en ik gingen dan ’s zondagsmor-gens al vroeg met de fiets op stap naar Heerenveen en verbleven dan de hele dag bij Tieme en Japke. Omdat hij dezelfde achternaam had deed ik bij mijn schoolvriendjes voorkomen alsof Tieme onze “oom” was. Zo’ n oom in de familie was natuurlijk niet niks! Nadat mijn drie jaar oudere broer al een paar keer alleen was geweest, mocht ik op 7 mei 1950 voor de eerste keer mee .Toen we Heerenveen binnen kwamen stonden we plotseling voor een op rood springend licht. Dit was mijn eerste kennismaking met een verkeerslicht en verder moest je ook beter uitkijken dan in Gorredijk. Maar mijn broer had zijn voorwerk goed gedaan en loodste mij veilig naar de Sieger van der Laanstraat.
 

                              Auke en Anne                                                           Tieme linksboven

Wij hoorden bij de gelukkigen die misschien wel de meest sensationele en emotionele wedstrijd ooit bijwoonden. Niets wees er een half uur voor het einde op dat er iets wonderbaarlijks stond te gebeuren, want Ajax leidde met 1-5. Maar toen kwam het keerpunt. Langzaam maar zeker ontworstelde Heerenveen zich aan de Ajax-greep en na de 5-5 waren Abe c.s. nog niet bevredigd en zowaar kwam ook de winnende treffer tot stand: 6-5! Naarmate het vonnis over Ajax werd voltrokken , groeide het enthousiasme van de duizenden toeschouwers. Oorverdovend was het gejuich toen het winnende doelpunt werd gemaakt. Toen de scheidsrechter het einde aankondigde was de menigte uitgelaten en stroomde massaal het veld op. Volgens mijn broer kon ik de drukte en het gedrang niet aan, hetgeen ik luidkeels kenbaar schijn te hebben gemaakt . In Gorredijk werd op het voetbalveld naast het ooievaarsnest ook op redelijk niveau gevoetbald door onderstaand elftal, dat in 1952 kampioen werd in de vierde klas door de beslissingswedstrijd in Grouw tegen het Franeker Freno met 4-0 te winnen. Toen mocht ik niet mee met mijn broer!